Þann 28. apríl sl. hrundi raforkukerfið á Íberíuskaganum og bæði Spánn og Portúgal urðu rafmagnslaus klukkustundum saman. Þótt ekki liggi fyrir hver skýring þessa var þá grunar marga sem sérfróðir eru um þessi mál að miklu máli hafi skipt hve stór hluti kerfisins keyrði á sólar- eða vindorku, eða um 70%. Sól og vindur eru vitaskuld afar góðir og umhverfisvænir orkugjafar en hafa þann ókost að framleiðslan er sveiflukennd og gerir lítið til að halda tíðni og spennu kerfisins stöðugri, ólíkt orkuverum sem knúin eru t.d. með kjarnorku, gasi eða kolum. Rafmagnsverkfræðingar tala um tregðuvægi í þessu samhengi en það gefur kerfisstyrk.

Það kom líka á daginn að hrunið á Íberíuskaganum stöðvaðist við Pýreneafjöll. Franska raforkukerfið með sín risastóru kjarnorkuver haggaðist ekki. Níðþungir hverflarnir í þeim snerust áfram eins og ekkert hefði í skorist og skiluðu því afli sem ætlast var til á 50 riðum.

Hér er hins vegar ekki ætlunin að ræða um rafmagn heldur peninga! Hryggjarstykkið í alþjóða fjármálakerfinu og tregðuvægisgjafi eru markaðirnir fyrir Bandaríkjadal og bandarísk ríkisskuldabréf. Mikill meiri hluti allra gjaldeyrisviðskipta í heiminum fela í sér að einhver kaupir dali og annar selur, jafnvel þótt hvorugur ætli að kaupa vörur eða þjónustu fyrir dali. Þetta er gert til hægðarauka. Svíi sem kaupir vörur frá Indónesíu þarf ekki að leita að einhverjum sem vill selja honum rúpía fyrir sænskar krónur. Hann kaupir bara dali fyrir krónurnar og sendir seljandanum sem kaupir rúpíur fyrir dalina. Það er sæmilega djúpur markaður fyrir kaup og sölu á sænskum krónum fyrir …