Æ oftar er nú kallað eftir því að heimurinn þurfi betri efnahagsreikninga. Viðurkennt er að þjóðhagsreikningar og sérstaklega hin verga landsframleiðsla mæli ekki nógu vel hinn flókna efnahagsveruleika sem við nú lifum í. Sérstaklega eftir heimsfaraldur og í ljós þeirra umbreytinga sem nú eru verða í heimspólitíkinni og alþjóðahagkerfinu. Kallað er eftir nýjum aðferðum til að meta stöðu efnahagsmála, styrkja viðnámsþrótt og bregðast við vistkerfisbreytingum. Um þessi málefni var einnig fjallað í Háskóla Íslands í vikunni í ljósi heimsmarkmiða Sameinuðu þjóðanna um sjálfbæra þróun.

Í þessari viku og þeirri síðustu birtist tvöföld grein eftir Gylfa Magnússon prófessor í viðskiptafræði og fyrrum efnahagsráðherra sem færir lesendum Vísbendingar nokkur mikilvæg skilaboð. Til að mynda um fjármögnun húsnæðiskerfisins.

Talsvert efni er opinberlega aðgengilegt og í rammagrein með fjármálaáætlun um uppgjör það sem vikið er að á skuldum Íbúðalánasjóðs (sem breytt var um nafn á yfir í ÍL-sjóð í þrotaferlinu) og áður hefur verið fjallað um hér í leiðaraskrifum. Enda er þar að finna stóran hluta skulda ríkisins. Ríkið fékk lán úr sjóðum sjóðsins með nöfnin tvö í heimsfaraldrinum á góðum kjörum. Nú virðist vera búið að vinda ofan af þessum málum saman, ósjálfbærri fjármögnun sjóðsins sjálfs og hagstæðri lántöku ríkisins úr sjóðnum (frá sjálfu sér í raun og veru).

Hins vegar virðist hlutfall verðtryggðra skuldabréfa ríkissjóðs hækka talsvert við þessa aðgerð og þannig fylgir ríkið skuldsettum heimilum eftir sem á síðustu tveimur árum hafa flykkst til baka í verðtryggingu og fyrirgera með því möguleikanum á að vaxa uppúr skuldunum en lánveitendur njóta þess.

Síðari grein vikunnar dregur fram áhugaverðar upplýsingar um uggvekjandi stöðu á fasteignamarkaði. Þar sem framboð virðist ekki mæta eftirspurn. Verð lækkar þó ekki heldur lengist sölutíminn nýrra stórra íbúða þess í stað. Seint mun þó skilvirkni markaðslausna vera dregin í efa hér, ef marka má söguna.